در افغانستان روزی نیست که خبری از خشونت، تخاصم، درگیری و ویرانی منتشر نشود. البته علاقه رسانه‌های ما به نشر خبرهای خشن و خبرهای مربوط به جنگ، بیشتر از نشر اخبار توسعه‌محور و امیدبخش است. سوال اینجاست که آیا در کنار این همه اتفاقاتی که سبب درگیری و جنگ در دست ما می‌رسد، هیچ اتفاق خوشایند و امیدبخش رخ نمی‌دهد که از شنیدنش لحظه‌یی آرام بگیریم و بفهمیم که هنوز اینجا زندگی جریان دارد؟
به نظر می‌رسد همه روزه در کنار وقایعی بدی که اتفاق می‌افتد، خبرهای امیدبخشی نیز برای نشر وجود دارند، این بستگی به نگاه ما دارد که در گزینش خبرهای خوب نیز همت به خرج دهیم. روی این ملحوظ، در این نوبت مصاحبه‌یی انجام داده‌ام با دو دانشجوی دانشگاه کابل که در رشته کمپیوتر ساینس درس می‌خوانند و با توجه به مشکلات و نبود امکانات مطلوب، نرم‌افزاری را ابداع کرده‌اند که از سرقت وسایط و نیز رسیدگی به تخطی ترافیکی جلوگیری می‌کند.
مژده هاشمی و ملوک سهار، دانشجویان رشته کمپیوتر ساینس دانشگاه کابل، پس از نزدیک به یک‌سال تلاش، توانستند اپلیکشنی را طراحی کنند که می‌تواند برای کاهش سرقت وسایط نقلیه و نیز نظم بخشیدن به امور ترافیکی استفاده شود.
بانو هاشمی در این مورد می‌گوید:«از اینکه بیشترین مشکلات و خسارات را در بخش ترافیک داریم و چون یک سیستم ترافیکی منظم نداریم، این موضوع زمینه‌ساز مشکلاتی از قبیل افزایش حملات انتحاری قاچاق و همانند این دیگر جرایم می‌شود؛ چنانکه بسیاری از هموطنان در حادثه‌های ترافیکی جان خود را از دست می‌دهند و روز به روز موتردزدی افزایش یافته است، نیاز احساس می‌شود که فکر به این وضعیت بکنیم و کمی آن را نظم ببخشیم.»
این دانشجوی جوان می‌افزاید:« من و همصنفی‌ام یکجا کار می‌کردیم و برای من مشکل بود که به ریاست ترافیک مراجعه کنم، چون خودم دختر هستم نمی‌توانم به تنهایی بروم. همکارم ملوک سهار مراجعه می‌کرد و به تنهایی مشکلات را حل می‌کرد و من خودم زیاد تر بالای اپلیکیشن‌ها و فنکشن‌ها کار می‌کردم و با مشترک کردن دیدگاه‌های هر دویمان، موفق شدیم چیزی نو را برای سیستم ترافیک کابل بسازیم.»
او در ادامه می‌گوید: «یکApplication بسیار به پول کم ساختیم. موضوع این که اپلکیشن دو یوزر دارد، یکی ترافیک پولیس و دیگری شهروند عادی. یک موتر که سرقت می‌شود یا یک حادثه که رخ می‌دهد و چگونه ما یک حادثه که رخ داده است را به ریاست ترافیک احوال بدهیم؟ از طریق همین یوزر می‌توانیم این گزارش را ارسال کنیم. و بخش دوم؛ پولیس ترافیک قبل از استفاده کردن باید یک اکونت داشته باشد، مانند لیسینس موتر مشخصاتی که در سیستم‌های ریاست‌های ترافیک است، مانند: نمبر پلیت را جستجو می‌کنیم و تمام خصوصیات موتر آشکار می‌شود. زمانی که موتر وارد افغانستان می‌شود وظیفه آن این است که به شکل قانونی پلیت داده شود که در دیتابیس ثبت و معلومات و مشخصات موتر در آنجا درج می‌شود. خوبی‌ای که در این اپلیکیشن وجود دارد این است که بدون نیاز به انترنت استفاده می‌شود و می‌توانیم بعد از یک الی دو ماه این اپلیکیشن را اپدیت سازیم تا معلومات جدید در آن درج شود.»
بانو هاشمی تاکید می‌کند که با توجه به فراهم شدن و مساعد شدن استفاده از تکنالوژی معلوماتی در افغانستان، به ویژه در چند سال اخیر، جوانان نباید از تکنالوژی استفاده نادرست و منفی کنند، بل به جای آن می‌شود با فکر و اندیشیدن، در جستجوی خلق اثری باشند که بتواند روند زندگی را تسهیل کند و موثریت داشته باشد. او از اینکه برخی از خانواده‌ها به دخترانشان اجازه نمی‌دهند که از تکنالوژی استفاده کنند، ناراحت است و می‌گوید:« بعضی از فامیل‌ها دختران خود را اجازه نمی‌دهند که از تکنالوژی استفاده کنند. آن‌ها فکر می‌کنند که موبایل در دست دخترشان باشد، شاید به راه‌های غلط قدم بگذارند. به نظرم تکنالوژی به راه‌های منفی نیست، بل می‌توان در راه‌های مثبت از آن استفاده کرد و به به یک جای رسید.»
با این حال، در سال‌های اخیر دیده می‌شود که جوانان افغان با وجود مشکلات دست و پاگیر، در گوشه و کنار کشور دست به طراحی و ساخت وسایلی می‌زنند که اگر مورد حمایت و نوازش قرار گیرند، انگیزه تولید این وسایل بین جوانان عمومیت پیدا خواهد کرد و دیگران نیز تشویق خواهند شد که به جای تعلل و اتلاف وقت، به اندیشیدن تفکر بپردازند و در نتیجه؛ نوسازی و کشف، تبدیل به یک فرهنگ میان جوانان شود؛ اما دیده می‌شود که تا حال جوانان مخترع افغان، کاملا به باد فراموشی سپرده شده‌اند و کوچک‌ترین حمایت هم از سوی دولت‌مداران متوجه آن‌ها نبوده است.
صدف پاینده، دانشجوی سال آخر رشته خبرنگاری
پاینده عزیز !
دراین سرزمین بسیاری خلاقیت ها خریدار نداشته و بسیاری از استعداد ها دفن گردیده است امید روزی رسد که دراین استعداد ها شکوفا شود