افغانستان از ماه جنوری تا ماه می امسال بیش از 5درصد از کنترولش از خاک کشور را از دست داده است. سیگار یا اداره بازرس ایالات متحده امریکا برای بازسازی افغانستان در گزارشی که روز جمعه 29 ام جولای به نشر رساند، به نقل از منابع اطلاعاتی از نیروهای نظامی ایالات متحده در افغانستان گفته که مناطق زیر «کنترول یا نفوذ» حکومت از 70.5 درصد در اواخر جنوری به 65.5 درصد در اواخر می کاهش یافته است.
در این گزارش آمده است که حکومت افغانستان از 400 ولسوالی کنترولش بر 19 ولسوالی را از دست داده است.
این در حالی‌ست که هنوز هم حمایت‌های مالی و تجهیزی ایالات متحده امریکا و ناتو از قوای مسلح افغانستان ادامه دارند.
اخیرن قندوز، هلمند و ننگرهار از جمله ولایت‌های بوده‌اند که به دلیل گسترش نا امنی‌ها سرخط خبرهای رسانه‌ها بوده‌اند و حکومت افغانستان با همه تلاش‌های نظامی و صلح‌جویانه کار چندانی برای تامین امنیت بخش‌های نا امن این ولایت‌ها نتوانسته است.
در چنین اوضاع و احوال به باور آگاهان، سه اصل برای تامین امنیت کامل سراسر کشور و کنترول نیروهای امنیتی افغانستان بر تمام نقاط کشور دارای اهمیت‌اند:
حمایت تسلیحاتی و تجهیزی از قوای مسلح کشور
هرچند قوای مسلح افغانستان همیشه از حمایت‌های تسلیحاتی کشورهای کمک‌کننده به شمول ایالات متحده امریکا برخوردار بوده، ولی این حمایت کافی و لازم نبوده‌اند.
نیروهای ارتش افغانستان در مدت 15 سال گذشته به‌خصوص در دو سال اخیر که مسوولیت امنیت بطور کامل به‌عهده‌شان گذاشته شده است از کمبود تجهیزات هوایی و حمایتی رنج برده و به دلیل همین کمبود، توفیق چندانی در سرکوب شورش‌گران طالب و مخالفان مسلح نداشته‌اند.
برای نمونه چند بار است که چند ولسوالی قندوز به دست نیروهای نظامی افغانستان پاک‌سازی می‌شود و دوباره توسط مخالفان اشغال می‌شوند.
پاک‌سازی عناصر مشکوک از صفوف نیروهای مسلح
از حملات خودی بارها در میان صفوف پولیس و ارتش گزارش شده و ده‌ها سرباز افغان این گونه از بین رفته‌اند و بدتر اینکه گفته می‌شود اطلاعاتی امنیتی و عملیاتی توسط همین افراد به مخالفان داده می‌شوند.
تا زمانی که نیروهای مسلح کشور از این عناصر پاک‌سازی نشده و بر خالص بودن این نیروها کسب اعتماد نگردد باز هم قوای مسلح کشور در برابر نیروهای مهاجم تروریستان توفیقی نخواهند داشت.
بازسازی روان اجتماعی
معلوم است که طالب و داعش از آسمان نمی‌بارند؛ بل از میان مردم علیه حکومت عمل می‌کنند. وقتی چندین بار یک منطقه آزاد می‌شود و چندین بار طالبان و تروریستان همان منطقه از کنترول دولت خارج می‌کنند، دلیلی جز حمایت برخی از ساکنان محلی چیزی دیگری قانع‌کننده نیست.
دولت در این مورد باید جدی‌تر از هر بخش دیگر توجه نماید. حمایت مردم از دولت مهم‌ترین و اثرگذارترین نوع حمایت‌ها پنداشته می‌شود. تا زمانی که روان اجتماعی در برابر یک دولت بازسازی نشود و دولت میان مردم نفوذ روانی کسب نکند، تنها تلاش‌های نظامی اثر مطلوب نخواهند داشت.
بهتر است حکومت افغانستان با ساکنان چنین مناطق و محل‌های رودررو بنشیند، با نیروهای اثرگذار اجتماعی مذاکره و گفتگو کند تا به نتیجه مطلوب برسد و از هر راه ممکن تلاش کند قناعت چنین جماعت‌هایی را به منظور حاکمیت ملی جلب نماید. در صورتی که هیچ دلیلی برای چنین مردمی قناعت‌بخش نیست و اصولن آنان از دولت فرمان‌پذیری ندارند و علیه دولت توطیه می‌چینند برخورد جدی اطلاعاتی و نظامی علیه چنین مردمی لازم و ضروری پنداشته می‌شود.
در این زمینه دولت‌های مختلف دیگر، تجارب زیادی دارند. همین دولت دموکرات ایالات متحده بارها وقتی از مذاکره و امتیاز دادن علیه سرخ‌پوستان یاغی نتیجه نگرفته است، وارد عمل شده و با چنین جماعتی برخورد جدی داشته است.
قرار نیست در برابر همه اعضای یک جامعه برخورد نظامی صورت گیرد؛ بل با شناسایی افراد مخل امنیت و سرکش از حاکمیت دولتی وارد عمل شده چنین افرادی را مورد پی‌گرد جدی قرار دهد.
وقتی مردم یا افرادی در منطقه‌شان بازسازی، امنیت، مکتب، شفاخانه، پیشرفت، توسعه زراعت و عامل اجتماعی نمی‌خواهند و به دیگران نیز اجازه پیشرفت را نمی‌دهند و تمام مصارف و تلاش‌های دولت را با یک ماین ضرب صفر می‌کنند پس چه می‌خواهند؟ معلوم است که گوش‌مالی خوب و حسابی می‌خواهند.
سرمقاله
