به حمایت از فسادپیشگان صف قومی تشکیل ندهیم

مبارره با فساد یکی از چالش‌های بزرگ فراروی دولت است. عمدۀ فشار جامعه جهانی و همکاران بین‌المللی بر دولت، شامل مبارزه با فساد اداری و کاهش آن به‌شمار می‌رود.
در حال حاضر موریانه فساد، دولت‌ را ضعیف ساخته و فسادپیشگان اعتماد مردم را به حکومت و سیستم دولتی از بین برده‌اند؛ به همین‌خاطر و برای مبارزه با فساد ابتدا باید افراد منسوب به فساد، شناسایی و بعد مجازات شوند. حتی اگر مجازات هم نمی‌شوند، افشا شوند تا مردم فساد آن‌ها را بشناسند.
در روزهای اخیر پرونده فساد اداری آقای عثمانی وزیر صحت عامه کشور افشا شد و تعدادی از نزدیکان وی به شمول برادر آقای عثمانی، به اتهام فساد به لوی سارنوالی معرفی شدند. آقای عثمانی با استناد به قانون اساسی افغانستان؛ جرم را شخصی پنداشت و اظهار داشت که حساب او و برادرش جدا است، اما در این مورد نمی‌توان پای قانون اساسی را در میان کشید. فساد برادر آقای عثمانی در اداره‌یی که شخص وزیر مسوولیت ادارۀ آن را دارد، شخصی نیست بل فساد سیستماتیک است.

به تلگرام راه مدنیت بپیوندید
آقای عثمانی باید درک کند که هزاران تن افراد شایسته و متخصص در این سرزمین بیکارند اما آقای عثمانی و نزدیکانش در وزارت صحت عامه کار می‌کنند و بر علاوه که وظیفه دارند، دست به فساد نیز می‌زنند. این کار بر خلاف اخلاق انسانی است. وزارت صحت عامه مربوط تمام مردم افغانستان می‌باشد اما وقتی افراد یک خانواده هم معاش دولتی می‌گیرند و هم فساد می‌کنند، فاجعه است.
موضع‌گیری و واکنش‌هایی که در این مدت صورت گرفته برخلاف قانون و منافع ملی است. آقای عثمانی اظهار داشت که او از آدرس یک تیم سیاسی معرفی شده و وزارت صحت عامه به عنوان سهمیه به آن‌ها رسیده؛ این اظهارات توهین به شعور مردم است. سوال این است که؛ آیا وزارت‌خانه‌ها و ادارات دولتی متعلق به مردم است یا سهمیه احزاب و جریان‌های سیاسی؟ سیاست‌مداران و احزاب سیاسی باید بدانند که ادارات دولتی سهمیه شخصی و حزبی آنان نیست.
آقای عطا محمد نور نیز واکنش سخت نشان داد و به گونه‌یی ابراز نظر کرد که گویا وزات صحت عامه ملک شخصی ایشان است و آقای عثمانی نیز اجازه دارد که در این محوطه شخصی هر کاری را انجام دهد. ایستاده‌شدن به حمایت از افراد آغشته به فساد خیانت بزرگی است در حق مردم. گفته می‌شود یکی از القاب آقای نور «عیار» است؛ اما عیاران هیچ‌گاه در لاک قومی از فسادپیشگان حمایت نمی‌کنند. استاد عطا وقتی ادعای عیاری دارد باید فرهنگ عیاری را نیز مراعات کند.
طرفداران آقای عثمانی قضیه را فوراً قومی ساختند. امروز مشکل جامعه ما این است که همه برای رسیدن به مقاصدشان در پشت نقاب قوم و نژاد پنهان می‌شوند. اگر ما واقعاً به قومیت خویش احترام داشته باشیم باید از آن به عنوان پوشش برای فساد، اختلاس، بی‌بندباری و زیرپا نمودن حق دیگران استفاده نکنیم.
در افغانستان همه مردم به شمول سیاست‌مداران و مسوولین دولتی فریاد می‌زنند که با فساد باید مبارزه شود، اما در مرحله عمل مبارزه با فساد را برای دیگران می‌خواهند.
افراد فاسد و آنان که از دارایی‌های عامه برای منافع شخصی سودجویی می‌کنند به هیچ‌چیزی باور ندارند. این افراد نه قوم دارند و نه ایدیالوژی، تمام تلاش آنان این است که پول بیش‌تری به‌دست آورند. این افراد دارایی‌های عامه را غرق می‌کنند و باعث می‌شوند که مردم از دولت فاصله بگیرند.
مردم افغانستان باید بدانند که افراد فاسد قوم ندارند؛ آن‌ها که برای فساد پوشش قومی می‌سازند در حقیقت به مردم خیانت می‌کنند. از سوی دیگر حمایت از افراد فاسد به خاطر اینکه به لحاظ قومی با ما نزدیک است غیر منطقی است زیرا پول و امکانات نصیب شخص فاسد می‌شود اما بدنامی دامن یک قوم را می‌گیرد.
اقدامات اخیر در امر مبارزه با فساد خوب است؛ اما کافی نیست و توقع مردم این است که اقدامات گسترده‌تر در امر مبارزه با فساد عملی شود. پوشش قومی برای آلودگان به فساد یک پوشش بسیار قدرت‌مند است. ممکن است با این پوشش یک فسادپیشه خود را تبرئه کند و یا چهره مظلوم و قربانی را به نمایش بگذارند، اما ادارات کشف و تحقیق برای مستندسازی موارد فساد این افراد به صورت دقیق عمل کنند؛ تا چهره واقعی مفسدین افشا شود.
در اخیر باید گفت؛ توقع مردم افغانستان از حکومت این است که، اگر توان و قدرت مجازات مفسدین را ندارد حداقل چهره آنان را برای مردم افشا و دستان آلوده‌شان را از بیت‌المال عامه کوتاه سازد. امروز متاسفانه فاسدین خود را نسبت به تمام مردم برتر می‌دانند و تصور می‌کنند که عاقل‌تر و هوشیارتر نسبت به دیگران‌اند! در صورتی که چنین نیست. مردم نیز به‌جای تشکیل صف قومی به حمایت از فاسدین بهتر است که برای افشاسازی آنان با حکومت همکاری کنند.
سیدضیا کوهی