مهربانی اهمیت دادن به دیگران است
افغانستان کشوری‌ست که سال‌هاست در آتش جنگ می‌سوزد و ما هیچ عرصه‌یی را پیدا نمی‌توانیم که به‌نحوی از جنگ، آسیب‌پذیر نشده باشد. فقر هم از عمدهٔ چالش‌هایی‌ست که از اثر جنگ‌های پی‌درپی، اکثریت خانواده‌ها را با مشقت مواجه کرده است.
زمستان‌های سخت و طاقت‌فرسای افغانستان که هر لحظه زندگی آن‌ها را تهدید به مرگ می‌کند، برای این خانواده‌ها درد بزرگیست.
با وجود بی‌برنامگی و بی‌توجهی دولت‌مردان، ما انسان‌های بشردوست و مهربانی را هم می‌شناسیم که با راه‌اندازی کارهای خیرخواهانه به این خانواده‌ها مهربانی هدیه می‌کنند.
انجنیر ذبیح‌الله سادات که با جمعی از جوانان خیرخواه و دلسوز برای مساعدت خانواده‌های فقیر اولین‌بار کمپاینی را با نام ایستگاه مهربانی از طریق تبلیغات فیسبوک راه‌اندازی کرده بودند در این ارتباط می‌گوید: ما که به کمک جوانان خیرخواه و مددرسان فعالیت خود را در سال۲۰۱۸میلادی آغاز کرده بودیم، توانستیم مهربانی این ایستگاه را در سطح کابل و چندین ولایت دیگر گسترش بدهیم.
این جریانی که هیچ وابستگی به حزب، سازمان وگروپ‌های سیاسی و قومی ندارد، فقط یک حرکت انسان‌دوستانه است.
این کمپاین با برافراشتن چترهای متعدد در نقاط کلیدی شهر کابل با جمع‌آوری البسهٔ زمستانی، تعداد زیادی از خانواده‌های فقیر را مساعدت می‌کند.
ذبیح الله سادات دربارهٔ تشکیلات درونی ایستگاه مهربانی میگویند: این کمپاین از ده‌ها انسان متعهد و کارفهم شکل گرفته و بخشی از فعالیت مهم این جریان را بانوان انجام می‌دهند.
ساختار درونی این ایستگاه از کمیته مالی، کمیته سروی و لوجستیک، کمیته فرهنگی و کمیته انسجام امور تشکیل شده است.
آقای سادات می‌گوید: ما برای هر کمیته یک مسوول تعیین کرده‌ایم که کمیتۀ مالی ما پس از اتمام پروسۀ خرید و توزیع مواد لازمه مکلف است تا به‌صورت شفاف حساب‌دهی نماید.
فعالیت ایستگاه مهربانی که در برگیرندۀ توزیع لباس‌های گرم زمستانی برای فقرا، کمپاین اهدای خون برای نیازمندان خون، کمپاین امداد برای بیماران بی‌بضاعت، توزیع مواد خوراکه از قبیل آرد، برنج و روغن برای خانواده‌های نیازمند است، در حقیقت می‌خواهند که فرهنگ مهربان‌بودن و مهربان‌ماندن را ترویج بسازند.
منظور اساسی و نهایی ایستگاه مهربانی برعلاوهٔ ترویج مهربانی، تشخیص نیازمندان واقعی است، این کمپاین همیشه در تلاش است تا فقیرترین قشر اجتماع را هدف قرار داده و به‌عنوان یک تسهیل‌کنندۀ پروسۀ تثبیت، نیازمندی‌های آن‌ها را شناسایی کرده و به همکاری آن‌ها بشتابد.
فعالان ایستگاه مهربانی که تعهد دارند، فقر و آوار‌گی را از سیمای این خاک غم‌آلود پاک‌سازی کنند، تا آخرین نفس به مبارزه و تلاش‌های خستگی‌ناپذیر و مداوم خود ادامه خواهند داد.
پوهاند احمدضیا نیک‌بین، استاد فلسفه و جامعه‌شناسی دانشگاه کابل در ارتباط به کمک‌کردن، می‌گوید: کمک‌کردن یک امر اخلاقی و لازمهٔ زندگی اجتماعی است، برای این‌که تضمین کنیم که در هر شرایط نسبت به همنوعان خود بی‌تفاوت نیستیم، کمک‌کردن را وظیفۀ وجدانی خود دانسته و قبل از کمک‌کردن مشخص کنیم که این کار از نظر اخلاقی چقدر می‌تواند مفید باشد.
اگر کمک‌کردن ما بدون چشم‌داشتی به کسی که نیازمند باشد، صورت بگیرد، یک امر خیلی پسندیده و مفید خواهد بود.
کمپاین ایستگاه مهربانی که به خودکفایی خانواده‌های نیازمند نیز توجه دارند، می‌خواهد که در آیندهٔ نزدیک زمینۀ کار را برای زنان و مردان که توانایی کارکردن را دارند در عرصه‌های مختلف فراهم بسازند.
این جوانان در ارتباط به روند این پروسه میگویند: مساعدت و مهربانی ما دوام‌دار و همه‌شمول بوده و با هیچ تزلزل این روند کمک‌دهی توقف نخواهد کرد.
استاد نیک‌بین می‌گوید: از نظر ارزش انسانی، انسان‌ها با مبارزهٔ رنج‌های‌شان تکامل می‌یابند و این کمپاین که با مساعدت‌اش از تشویق بدبختی و تنبلی جلوگیری می‌کند و برای کسانی که توانایی کار را دارند، زمینه کار را فراهم می‌سازند، یکی از نیکوترین پروسهٔ انسانی بوده و عمیقا قابل تقدیر و تشویق است.
مهربانی اهمیت‌دادن به دیگران است، روش که زندگی‌کردن را آسان نموده و نگرش مثبت را در روح و جسم انسان‌ها شکل می‌دهد. مهربانی سبب ایجاد رابطهٔ بهتر با دیگران می‌شود، اگر در این پروسه‌های بشردوستانه به اندازه‌یی که می‌توانیم سهم بگیریم، این مهربانی‌ها حیات‌بخش خواهد بود.
شمیم فروتن
