جمیز متیس، وزیر دفاع ایالات متحده امریکا، صبح جمعه 16 سنبله در یک سفر از پیش تعیین‌ناشده وارد کابل شد.
آقای متیس با رییس‌جمهور غنی و عبدالله عبدالله، رییس اجرایی حکومت وحدت ملی، گفتگو کرده است. وزیر دفاع امریکا با فرمانده مشترک نیروهای ناتو و امریکایی در افغانستان، آقای سکات میلر، نیز ملاقات کرد.
این سفر آقای متیس به کابل، بعد از آن صورت می‌گیرد که دونالد ترمپ، رییس جمهوری ایالات متحده امریکا، حدود یک سال پیش استراتژی جدیدی را برای افغانستان اعلام کرده بود. بر اساس این استراتیژی، افزایش و استقرار مجدد چند هزار نیروی نظامی امریکا در افغانستان بدون تعیین موعد زمانی خاص، صورت گرفت.
ظاهرا سفر آقای متیس برای تسریع تلاش‌های دیپلوماتیک برای تامین صلح و به نتیجه رساندن گفتگوهای صلح با طالبان خوانده شده است.
این دومین سفر آقای متیس، دومین مقام دولت امریکا به افغانستان در کمتر از یک سال است که انجام می‌شود.
آقای متیس در حالی به افغانستان آمده که دونالد ترمپ در آغاز کارش به عنوان رییس‌جمهور امریکا، جنگ هفده ساله امریکا و شرکای غربیاش در افغانستان را مورد نقد قرار داده بود. آقای ترمپ تمسخرآمیز گفته بود که «چه خبر است که هفده سال در افغانستان می‌جنگیم و هیچ به نتیجه نمی‌رسیم.»
اما حالا دیده می‌شود که اداره ترمپ با همه عزم جدی، نیز با همان مشکلی مواجه شده است که ادارههای قبل از او مواجه شده بودند.
در ظرف هفت ماه گذشته، این دومین بار است که آقای متیس به کابل می‌آید. این نشان می‌دهد که استراتیژی ترمپ نیز چندان اثرگذار واقع نشده و ایالات متحده امریکا ناگزیر است بار دیگر روی راهبردش در افغانستان تجدید نظر کند.
هرچند تلاش‌های صلح با طالبان از آدرس مستقیم امریکا بیان‌گر این واقعیت است که جنگ، ایالات متحده امریکا را نیز خسته ساخته است، و به همین دلیل امریکایی‌ها در پی صلح آستین بالا زده‌اند، اما واقعیت مسلم این است که صلح، زمانی دست‌یافتنی است که دشمن خود را برنده میدان احساس نکند. طالبان اکنون به چندین گروه تقسیم شده و روابط گسترده با کشورهای همسایه ایجاد کرده‌اند. از جانب دیگر، بخش‌های تجریدشده از بدنه طالبان که اکنون خود را داعش عنوان می‌کنند، نیز بر چالش امنیتی افزوده‌اند.
در چنین شرایطی، تنها پیشکش کردن طرح‌های صلح و گفتگو موثر واقع نخواهد شد. نیروهای امنیتی افغانستان اکنون بیش از هر زمان دیگری مصروف نبرد در جبهات مختلف و متعدد است و گروه‌های تروریستی ظرافت این نکته را به خوبی درک کرده‌اند. بنابراین آنها نهایت تلاش‌های خرابکارانه خود را به کار خواهند بست تا از این فرصت استفاده بهینه نمایند. در این حالت، تنها گفتگوهای صلح کارا نخواهد بود.
اداره آقای ترمپ طبق وعده‌اش، باید فشار نظامی را بر تروریستان به بالاترین حد برساند و در عین حال زمینه گفتگوهای صلح را نیز باز بگذارد.
این رفت و آمدها بارها تکرار شده‌اند، اما در سه‌سال اخیر نه تنها مایه دلگرمی مردم شده نمی‌تواند که موجب سوظنها نیز می‌شود.
راه حل اساسی این است که فشار نظامی و فشار سیاسی به صورت جدی بر گروه طالبان و سایر گروه‌های تروریستی اعمال گردد تا به نتیجه مطلوبی برسیم. در غیر این صورت، شکافی که میان مردم و حکومت ایجاد شده و در عین حال سو گمان‌هایی در خصوص حضور نظامی غرب، به خصوص ایالات متحده امریکا در این اواخر پیدا شده است، خود به چالش جدی‌تر مبدل خواهد شد و کار ایالات متحده امریکا در افغانستان را دشوار خواهد ساخت.
سرمقاله
