فرید معروف
«نمی‌شود که تو (طالبان) کشته بروی، ما بگوییم که صلح خدشه‌دار نشود و سر خود را خم بگیریم. گردن ما پایین باشد و شمشیر تو بریده برود.»
متن بالا بریده‌یی از سخنان عطامحمدنور، رییس اجرایی جمعیت اسلامی در مراسم گرامیداشت از سالیاد سید مصطفی کاظمی در تالار لویه جرگه است. ظاهرا اشارۀ آقای نور به حملات اخیر طالبان بر مراکز آموزشی و تحصیلی است.
در سال‌های اخیر، شمار زیادی از رهبران سیاسی در خارج از کشور نشست‌هایی با طالبان داشته‌اند که آقای نور نیز یکی از آن‌هاست. حتی گفته می‌شود که در این وادی وی چندگام را فراتر از دیگران گذاشته و در دبی و جاهای دیگر سلسله‌مذاکراتی هم با نمایندگان طالبان بر سر نوع حکومت آینده و جایگاه خود انجام داده، در حالی که از سوی دیگر فرزندش عضو هیات دولت است.
متاسفانه در سال‌های اخیر، شمار زیادی از سیاست‌مداران زیر چتر نظام به شکلی هم‌سویی خود را با طالبان ابراز کرده‌اند. به گونه‌یی که آنان با خوش‌بینی از حضور طالبان، موجودیت دولت مرکزی، منافع کلان مردم و آیندۀ خود را فراموش کردند. این فراموشی عمدی، سبب شد که حتی طالبان در نشست مسکو دیدگاه‌های آنان را به سخره بگیرد و هم‌سویی و اتحادشان را زیر سوال ببرد.
گذشته از آن، وقتی طالبان احساس کردند که این سیاست‌مداران به آنان وابستگی نشان می‌دهند و وزن دولت مرکزی سبک می‌شود به پیروزی خود از راه خشونت بیش‌تر امیدوار شدند. در طی این سال‌ها به هر پیمانه که رابطۀ حلقه‌های سیاسی کابل‌نشین با طالبان مستحکم‌تر گردیده، تیغ ماشین جنگ و کشتار طالبان نیز برنده‌تر شده است.
اکنون که مردم حتی در نهادهای آموزشی هدف قرار می‌گیرند به نظر می‌رسد آقای نور به‌عنوان یکی از پیشگامان تامین رابطه با طالبان احساس شرمندگی می‌کند تا جایی که یا به خاطر فرونشاندن احساسات جریحه‌دارشدۀ مردم و یا واقعا از سر ناگزیری اعلام می‌کند که دیگر این وضعیت را تحمل نخواهد کرد.
اما این تکتیک آقای نور اکنون دیر شده و مردم به قدر کافی هزینۀ سیاست‌های خام افراد و رهبران سیاسی چون ایشان را پرداخته‌اند و طالبان گروهی نیست که جز با فشار سخت‌افزاری عقب‌نشینی کند.
