به شورای محترم امنیت سازمان ملل متحد/ اتحادیه محترم اروپا/ به سازمان محترم جهانی حقوق بشر/ اعضای محترم کنفرانس ژنیو در مورد افغانستان!
۲۱ نوامبر ۲۰۲۰
بیش از دوماه (دقیقا دو ماه و چهارده روز) می‌شود که مذاکرات صلح میان جمهوری اسلامی افغانستان و گروه طالبان در دوحه برای پایان جنگ و تامین صلح سرتاسری آغاز گردیده، اما متاسفانه تا امروز، این مذاکرات به علت در نظر نگرفتن آتش‌بس به عنوان پیش شرط اصلی و همچنین به دلیل نبود یک دستورلعمل کاری مشخص برای نحوه گفتگو ها، نه تنها راه به جایی نبرده بلکه بیشتر باعث قربانی شدن روز افزون مردم افغانستان در این اواخر نیز گردیده است.
چنانچه افزایش حملات طالبان بر شهرهای بزرگ، مراکز آموزشی، پاسگاه های امنیتی و دفاتر ملکی در افغانستان و جان باختن صدها تن از مردم بی دفاع، در حالی که مذاکرات صلح جریان دارد؛ نشان دهنده آن است که اراده لازم برای ختم جنگ و تامین صلح از طرف طالبان و حامیان شان وجود ندارد.
از آغاز مذاکرات یکجانبه ایالات متحده با طالبان که به تاریخ ۱۲ اکتوبر ۲۰۱۸ در دوحه دایر گردید، بیش از ۲ سال سپری شده است، دو سال مذاکره مرموز بر سرنوشت ملتی که چهار دهه است، تنها خواسته‌شان صلح می‌باشد. در این ۲ سال، امریکای به ظاهر شریک استراتیژیک افغانستان، ملت افغانستان را به عنوان طرف حقیقی این منازعه نادیده گرفته و خود به تنهایی با طالبان وارد مذاکره‌یی شده‌اند که فاقد شفافیت و مملو از ابهام و تردید است.
سر انجام در اثر فشار جامعه جهانی، خصوصا آمریکا، دولت افغانستان بدون هیچ تضمینی بیش از پنج هزار تروریست و قاتل مردم و نیروهای امنیتی ما را از زندان رها کرد. امروز این تروریست ها با نفس تازه دوباره به میدان جنگ رفته و با تسلیحات و سنگر های تمویل شده بیرونی، فرزندان این کشور را روزانه به خاک و خون می کشند.
سوال اینجاست که چرا جامعه جهانی، ایالات متحده، اتحادیه اروپا، سازمان ها و نهادهای حقوق بشری به ویژه سازمان ملل متحد در قبال این کشتار و جنایات سکوت کرده اند؟
چرا هیچ فشاری بالای گروه تروریستی طالب نمی‌آورند تا آتش‌بس بی‌قید و شرط را بپذیرند. آمارها نشان می‌دهد که بعد از توافقنامه آمریکا با طالبان در فبروری ۲۰۲۰، که قرار بود بعد از آن خشونت ها کاهش یابد، تعداد قربانیان جنگ به شکل وحشتناکی افزایش یافته است. اگر کاهش خشونت صرفا به مفهوم عدم حمله بر نظامیان امریکایی است، آزادی قاتلین مردم افغانستان و شهروندان جامعه جهانی صرفا برای مصونیت نظامیان امریکایی، اوج خودخواهی، خیانت به پیمان مشترک دو کشور و سوءاستفاده بی‌شرمانه از اعتماد ملت افغانستان است.
اگر کاهش خشونت شامل کاهش حملات، حداقل بر غیر نظامیان افغانستان است، پس حملات وحشیانه این روز ها در تمام ولایات افغانستان چه توجیهی دارد؟
ما معتقدیم که ایالات متحده تا اینجای کار، نه تنها هیچ فشاری بر طالبان و حامیان مالی و نظامی آنها وارد نساخته بل تنها فرصت و امتیاز برای طالبان داده است و در واقع آشکارا خلاف پیمان استراتیژیک امنیتی و توافقنامه ادامه همکاری که با افغانستان امضا کرده، عمل نموده است. تروریزم دشمن مشترک جامعه جهانی و افغانستان است، هیچ معامله‌یی با هیچ گروه تروریستی مشروعیت ندارد مگر آن گروه بر اعمال دهشت‌افگنانه نقطه پایان بگذارد و با کلیت جامعه جهانی در یک مذاکره منطقی اشتراک ورزد.
طالبان همچنان یک گروه تروریستی‌اند و با تروریزم تنها می‌توان مبارزه کرد. این گروه باید به اعمال تروریستی خویش پایان بخشد و متعاقبا جامعه جهانی مشترکا با افغانستان، به طرف یک مذاکره معقول برای یک صلح پایدار، همگام گردد.
صلح در افغانستان، آرزوی دیرین مردم بوده که سالها با جنگ ، انتحار ،انفجار ، فقر ، رنج و مهاجرت دست و پنجه نرم نموده‌اند اما این آرزوی مشترک تمام شهروندان افغانستان زمانی کامل و به واقعیت مبدل می شود که حقوق همگان در یک ساختار مردم محور و انسانی در نظر گرفته و تامین گردد.
در صورت نادیده گرفتن خواست ملت افغانستان در این مذاکرات، دولت افغانستان باید مذاکرات را تحریم کند و تیم مذاکره کننده دولت افغانستان دوحه را ترک کنند و در نهایت جامعه جهانی موظف است برای از بین بردن تروریست که دشمن مشترک تمام بشریت است ، با تمام قوا در کنار افغانستان در برابر طالبان بجنگند.
منابع مالی طالبان قطع، فروش و ارسال تسلیحات جنگی به طالبان باید به شدت ممنوع شود و کشورهایی که طالبان را مسلح می‌کنند به بدترین شکل تحریم شوند تا افغانستان دوباره پناهگاه های تروریزم بین‌المللی نشود و دستاوردهای افغان‌ها و جامعه جهانی به باد فنا نرود .
اتحاد زنان مبارز افغانستان خواهان آتش‌بس فوری، توقف بی‌درنگ حملات بر غیر نظامیان و ختم کشتار مردم افغانستان بوده و از جامعه جهانی، سازمان ملل متحد، اتحادیه اروپا، سازمان‌های حقوق بشری و مردمان آزاده جهان نیز می خواهد که مردم افغانستان را به ویژه در شرایط دشوار فعلی، تنها نگدارند.
ما با بیم و امید نگران جمهوریت، دموکراسی و تمام مولفه های آن، حقوق بشر، حقوق زنان با تمام آزادی های انسانی آن، حقوق کودکان، اقلیت های قومی و دینی، آزادی بیان، باورمندی به برابری جنسیتی و در کل حفاظت از تمام دستاوردهای زنان در این دو دهه اخیر، چه در شرایط موجود و چه پس از صلح احتمالی در افغانستان می‌باشیم.
اتحاد زنان مبارز افغانستان
