الهه موسوی
در یکی دو روز گذشته عکسی از نعمت‌الله حسین‌زاده، هنرمند تئاتر و گرداننده برنامه‌های تفریحی تلویزیون هرات در شبکه‌های مجازی منتشر شده و سروصدای زیادی برپا کرده است.
در عکس دیده می‌شود که او با لباس کار و دست‌کش بنایی، رو به دوربین لبخند می‌زند.
عبدالرشید عظیمی، کارگردان سریال هراتی فیسبوک‌دات‌کام می‌گوید که در صحبت تلیفونی با آقای حسین‌زاده، دریافته که وی از فرط بیکاری و کمبود معاش مجبور شده که برای کسب درآمد رو به بنایی بیاورد.
و به گزارش هرات تایمز، هنوز آقای حسین‌زاده در این مورد چیزی نگفته است.
آقای حسین‌زاده از هنرمندان قدیمی تئاتر و تلویزیون هرات است. وی طرفداران زیادی در هرات داشته و او را با آهنگ‌های محلی هراتی که می‌خواند و فلم‌هایش می‌شناسیم. استعداد و توانمندی حسین زاده بر همگان معلوم است. یادم می آید چندین سال پیش با اجرای آهنگ (دختر بابا) چنان سر و صدایی بر پا کرد که در خانه و سرک‌ها آهنگش زمزمه تمام مردم افغانستان شد و در تلویزیون طلوع هر روز پخش می‌شد.
غم و اندوه این است که چرا جایگاه هنرمند باید در جامعه ما تا به این حد تنزل بیابد و اشخاص هنرمندی مانند حسین زاده به جای هنرمندی و هنرنمایی دغدغه نان و غریبی داشته باشد؟
هنوز از تخریب سینما چندی نگذشته که با مشاهده این عکس جایگاه و اهمیت هنر و هنرمند یکبار دیگر برایمان نشان داده شد.
چه پول‌های گزافی که صرف سیاست شد و چه فقری که دامان هنر و فرهنگ را گرفته است! آیا با این تفاوت ویرانگر سیاست و هنر می توان فرهنگ ساخت؟
آیا به رشد فرهنگ و ارزش‌ها می‌توان امیدوار بود؟
در جهانی که هنرمند بیشتر از هر کس دیگری، امروز محبوب و مشهور می‌شود، به چشم می‌آید، با هنرش فرهنگ کشور خود را به نمایش می گذارد، جایگاه هنرمند در کشورمان کجاست؟ آیا جایگاهی دارد؟
اینکه از زمان نشر این عکس تا به اکنون چند نفر با ترحم بر حسین زاده پست فیسبوکی گذاشته‌اند، جای نقد دارد. ما عادت کرده‌ایم به قربانیِ فسادها ترحم کنیم اما از فاسدان حرفی نزنیم. ترحم را باید به اشخاصی داشت که از جایگاه و ارزش هنر که در جهان بهترین دانشگاه‌ها را دارد و فرهنگ که نمایانگر مردم، تاریخ، تمدن و رفتار آن‌هاست غافل هستند و باید به اشخاصی مانند حسین‌زاده افتخار نمود که در این روزها، زمانی که میلیون‌ها دالر بودجه کشورها حتی کشورهای آسیایی، وقف سینما و هنر می‌شود و هنرمندان در کشورهای دیگر زندگی لوکس و مجهز دارند، او در این فصل از سال که فصل اوج محرومیت‌های ما از امکانات است، کار میکند و نان هنر دیگرش را می‌خورد هر چقدر هم که کم باشد. درباره حمایت‌های مردمی نباید فراموش کنیم که هنرمندان از خود شخصیت و غرور اجتماعی دارند، دولت باید هنرمندان را تحت پوشش و حمایت اقتصادی قرار دهد. به جای ترحم و دلسوزی به هنرمندان، باید حقوق و جایگاه‌شان را به آن‌ها پس بدهیم.
