جو *لیبرمن و جک کین/ منبع: واشنگتن‌پست/ برگردان: شریفه عرفانی
رییس‌جمهور ترمپ در حال بررسی این است که آیا ایالات متحده باید امسال تمام نیروهای خود را از افغانستانخارج کند یا نه. عملی‌شدن آن تسلیمی تحقیرآمیز به دشمنی است که تابه‌حال توانسته‌ایم تا حد زیادی شکستش بدهیم. این عقب‌نشینی خطایی فاجعه‌بار نیز خواهد بود.
ارتش امریکا امروز در افغانستان در حال نبرد با دشمنانی مرگ‌آفرین است که همچنان در حال برنامه‌ریزی و آمادگی‌گرفتن برای کشتن امریکایی‌ها در خاک خودشان هستند. مساله نگهبانی ازافغانستان نیست. مساله کمک به افغان‌ها برای ساختن ملت نیست. مساله مأموریت‌هایی است که فقط نیروهای مسلح ایالات متحده می‌توانند از عهده‌اش برآیند. اگر سربازان امریکا پیش از موعد عقب‌نشینی کنند، این امریکایی‌ها هستند و نه‌تنها افغان‌ها، که متحمل عواقب آن خواهند شد.
ایالات متحده در سال۲۰۰۱ وارد افغانستان شد تا القاعده را از پایگاههایی که برای اجرای حملات ۱۱سپتامبر استفاده می‌کرد، بیرون بکشد و مانع بازگشت گروه تروریستی شود. ما این هدف را در سال ۲۰۰۲ تحقق بخشیدیم و از آن زمان تلاش کردیم تا برای ترک افغانستان راهی بیابیم، بی‌آنکه به القاعده و اکنون دولت اسلامی، فرصتی برای ایجاد پناهگاهی مهم بدهیم.
در جریان این تلاش‌ها، خطاها و اشکالات بسیاری رخ داده؛ اما بنابر دستور کاهش نیرو که رییس‌جمهور پیش این فرمانش را صادر کرده است، امسال تعداد سربازان امریکایی در افغانستان به زیر ۱۰هزار می‌رسد. این رقم، یک‌دهم تعداد کسانی است که در اوج تلاش جنگی ایالات متحده در آنجا حضور داشتند. عملی‌شدن این عقب‌نشینی پیچیده طی چند هفته آینده خطرهای بسیار زیادی به دنبال خواهد داشت و احتمالاً تلفاتی غیرضروری برای امریکایی‌ها در پی خواهد داشت.
نیروهای امریکایی که امروز در افغانستان باقی مانده‌اند، مأموریتی واضح و محدود را به‌عهده دارند. آن‌ها درگیرعملیات ضد شورشی نیستند. آن‌ها مشغول ملت‌سازی نیستند. آن‌ها پولیس نیستند. آن‌ها دیگر در درجه اول از نیروهای افغان در نبرد با طالبان پشتیبانی نمی‌کنند. در عوض، آن‌ها تمرکزی همه‌جانبه بر جنگ با القاعده و دولت اسلامی دارند، گونه‌یی از جنگ که فقط ارتش ایالات متحده از عهده‌اش برمی‌آید.
افغانستان بدل به باتلاقی نشده که ایالات متحده مجبور باشد خود را از آن بیرون بکشد، بل یک سکوی مهم برای ایالات متحده است تا دشمنان مرگ‌آفرین را از تعادل دور نگه دارد. حمله تروریستی در پنساکولا، فلوریدا، در ماه دسامبر توسط رهبران القاعده که پناهنگاه کوچکی در یمن داشتند، برنامه‌ریزی و پشتیبانی شد. هدف و تأثیرات آن تا حدودی محدود شده بود، زیرا ایالات متحده همچنان به هدف قراردادن و کشتن رهبران و تسهیل‌کنندگان اصلی آن گروه در یمن ادامه می‌دهد. ما عمیقا بر این باوریم که اگر گروه‌های تروریستی پناهگاه امنی در افغانستان، مانند آنچه در یمن دارند، به‌دست آورند، از آن برای برنامه‌ریزی و انجام حملات علیه امریکا در خاک خودش استفاده خواهند کرد.
ترمپ قول می‌دهد در صورت تهدید یا حمله به امریکایی‌ها به تروریست‌ها در افغانستان حمله کند، حتی پس از ترک نیروهای امریکایی، احتمالاً الگوی یمن را در ذهن دارد. اما افغانستان، یمن نیست. نیروهای ایالات متحده می‌توانند بدون نگه‌داشتن تعداد زیادی نیروی زمینی، اهداف را در یمن، سومالی، سوریه و لیبی مورد حمله قرار دهند؛ زیرا این کشورها دارای خطوط ساحلی طولانی هستند. افغانستان کشوری محصور است. خطرناک‌ترین مناطق آن بیش از هزارکیلومتر با اقیانوس فاصله دارد، دره‌هایی عمیق که کوه‌های سر به فلک کشیده بر آن سایه افکنده‌اند، کوههایی با ارتفاعات چندصد متری. نیروهای ایالات متحده فقط می‌توانند از پایگاههایی در داخل افغانستان به گروه‌های تروریستی حمله کنند. رهاکردن این پایگاه‌ها به‌معنای رهاکردن عملیات بسیار ضروری و عمدتاً موفق علیه این گروه‌ها است.
بازگشت نیروهای امریکایی به افغانستان پس از عزیمت، هزینه‌های بسیار گزافی دارد، بسیار بیشتر از هزینه‌یی که بازگشت مجدد به عراق پس از ظهور فاجعه‌بار دولت اسلامی در بر داشت. در سال ۲۰۱۴، ایالات متحده به زیرساخت‌های لجستیکی و ایجاد پایگاههایی طویل‌المدت در همسایگی کویت متکی بود. در عوض، ایالات متحده برای دست‌یابی به افغانستان به خطوط تأمین پرمخاطره و گاه تهدیدآمیز از طریق پاکستان، که فاقد پایگاه است، اعتماد می‌کند. بازگشت به افغانستان در صورت عقب‌نشینی، غیر ممکن به‌نظر می‌رسد.
ایالات متحده می‌تواند هزینه جنگ با القاعده در افغانستان را بپردازد. چندهزار سرباز معدود مورد نیاز در افغانستان، بخش کوچکی از ارتش ایالات متحده و تنها بخش کمی از بودجه دفاع را تشکیل می‌دهند؛ می‌شود گفت در مقابل بودجه فدرال هیچ است. توصیه فرماندهان ایالات متحده این است که تعداد نیرویی، حتی کمتر از آنچه ایالات متحده اکنون دارد، باقی بماند.
این تعداد اندک سربازان یک سرمایه‌گذاری عاقلانه برای محافظت از امریکایی‌ها در برابر القاعده است. اما عقب‌نشینی همه نیروها مردم امریکا را در معرض خطر جدی قرار می‌دهد. تلفات امریکا در افغانستان بسیار ناچیز بوده و ناچیز هم باقی خواهد ماند. با وجود اینکه که برای هر از دست رفته متاسف و سوگوار می‌شویم، می‌دانیم که سربازان زن و مرد ما (و همتایان غیرنظامی آن‌ها) داوطلبانه جان خود را در معرض خطر قرار داده‌اند تا از ملت خود در برابر تهدیدات مرگبار دفاع کنند و اینکه آن‌ها براین تهدیدها در افغانستان در حال غلبه‌اند. اگرجانفشانی‌هایشان بر باد برود، در آرامش نخواهند بود.
آقای پرزیدنت، لطفاً با تن‌دادن به تسلیمی تحقیرآمیز و عقب‌نشینی از جبهه‌یی مهم در برابر برخی از مرگ‌آورترین دشمنان ما، شکستی غیر ضروری را به نیروهای امریکایی تحمیل نکنید. شما درست می‌گویید که ما نمی‌توانیم و نباید برای همیشه در افغانستان بمانیم تا به مردم افغانستان در ساختن ملت‌شان کمک کنیم؛ این دلیلی نیست که به‌خاطرش آنجا رفتیم و این دلیلی نیست که امروز به‌خاطرش در آنجا هستیم.
اما ما می‌توانیم و باید تا زمانی که لازم باشد در آنجا بمانیم، با کمترین میزان نیروی لازم، تا از امریکایی‌ها در برابر کسانی که ما را خواهند کشت محافظت کنیم. شما به درستی نیروهای ما را در افغانستان و هرجایی که مستقر شده‌اند، به مأموریت گمارده‌اید. بگذارید آن‌ها این مأموریت را انجام دهند.
پی‌نوشت:
*جو لیبرمن، از سال ۱۹۸۹ تا ۲۰۱۳ نماینده کانکتی کات در مجلس سنا بود و ژنرال بازنشسته جک کین، معاون سابق ستاد ارتش ایالات متحده است. هر دو در هیات مدیره انستیتوی مطالعات جنگ مشغول به‌کارند و تحلیل‌هایشان در نوشتن این مقاله دخیل بوده است.
