چرا کوفی؟

بکتاش روش

فوزیه کوفی یکی از نمایندگان برجستهٔ هیأت مذاکره‌کننده صلح در آستانهٔ برگزاری نشست دوحه در حومهٔ شهر کابل مورد سوء‌قصد قرار گرفت. هرچند او زخم سطحی برداشته و از این سوءقصد جان سالم به‌در می‌برد و پلان شوم دشمنان انسانیت نقش بر آب می‌شود؛ اما واقعیت امر این است که این سوءقصد در چنین موقعیت زمانی (در آستانهٔ مذاکرات بین‌الافغانی) بیشتر قابل تأمل و درنگ است.
پرسش اصلی این است که چرا بانو کوفی در آستانهٔ مذاکرات آماج تروریستان می‌شود؟
پاسخ این پرسش بسیار روشن است. هرچند تجربه نشان داده که تمامی حامیان آبادی و آزادی افغانستان می‌توانند مورد حمله و سوءقصد تروریستان قرار گیرند، اما چرایی حمله به بانو کوفی دلایل مشخصی دارد.
چنان‌که نیک معلوم است فوزیه کوفی از جمله بانوانی است که در دو دهه حکومت پساطالبانی در عرصهٔ سیاست افغانستان درخشیده است و امروزه عرصهٔ سیاست افغانستان زنی هم‌سنگ او را ندارد.
کوفی در زمان نمایندگی‌اش در مجلس با تمام توان از قانون «منع خشونت علیه زنان» حمایت کرد و این قانون امروزه مهم‌ترین دست‌آورد حکومت در حوزهٔ زنان به‌شمار می‌رود.
همچنان او در دو دههٔ پسین ثابت کرده است که از حقوق و آزادی‌های زنان بی‌هیچ دروغ و دریغ حمایت می‌کند.
طالبان نیک می‌دانند که او در پروسهٔ صلح، دست‌آوردهای حوزهٔ زنان را به‌هیچ قیمت معامله نمی‌کند.
از آن‌جا که یکی از اختلاف‌های جدی طالبان با حکومت و قانون اساسی کشور، حقوق و آزادی‌های زنان است؛ بنابراین طالبان بر آن شده‌اند به هر قیمتی که شده، حامیان پرقدرت زنان را از صحنه بردارند.
حاکمیت پنج‌سالهٔ رژیم سیاه طالب نشان داده که این گروه، بیشتر و پیشتر از هر گروه دیگر، به‌زنان نفرت می‌ورزند و همواره درصدد حدف زنان از صحنهٔ سیاست و اجتماع هستند.
به همین لحاظ طالبان می‌خواهند موقف زنان را در پروسهٔ صلح تضعیف کرده و تفکر قرون وسطایی‌شان را بر زنان افغانستان تحمیل کنند. اما واقعیت امر این است که امروزه زنان افغان به‌هیچ روی و به‌هیچ قیمت حاضر به عقب‌گشت نیستند.
حالا آزادی‌خواهی و حق‌طلبی به یک تفکر مسلط میان زنان کشور بدل شده است. زنان افغانستان امروز، به‌هیچ قیمت حاضر به حبس خانگی و بردگی نیستند.
یکی از مشکلات جدی گفتگوهای صلح این است که تفکر طالبان در بیست‌سال پسین، حداقل نسبت به‌زنان یک سانتی‌متر تغییر نکرده است؛ اما خواست‌ها و توقعات زنان افغانستان صدوهشتاد درجه تغییر کرده است.
با این وجود که طالبان به رسانه‌ها دست‌رسی دارند و از اوضاع و احوال شهرها باخبرند؛ اما از اینکه بیست‌سال تمام را در کوه و دشت و جنگل‌ها گذرانده‌اند و عملا وارد شهرها نشده‌اند، تصور و تفکرشان نسبت به‌زنان دچار درجازدگی و ایستایی است.
بنابراین اگر صلحی هم در کار باشد، پس از یک آتش‌بس طولانی محتمل است. طالبان نخست باید به شهرها بیایند و آمادگی پذیرش آزادی‌های زنان و دیگر ارزش‌های انسانی را پیدا کنند.
واقعیت امر این است که حمله به بانو کوفی، حمله به تمام زنان افغان است. او نماد زن امروز افغانستان است که حاضرند با تفکر طالبانی نسبت به زنان تا پای جان مبازره کنند.
به‌همین سبب بانو کوفی که عضو هیات مذاکره‌کننده است، نشست دوحه را نباید از دست دهد. کوفی باید با تن زخمی با همراهانش به دوحه برود و در گفتگو شرکت کند. این کار پیام روشنی به طالبان خواهد داشت که زنان امروز افغانستان به تفکر زن‌ستیزانه هرگز، نه سر تسلیم فرود می‌آورند و نه دست تسلیمی بلند می‌کنند.